Είναι ντροπιαστικό ενήλικες να ταυτίζονται με υπέρ-ήρωες

Είμαι σίγουρος ότι μεγαλώνοντας, όλοι μας είχαμε τους αγαπημένους ήρωες με τους οποίους ταυτιζόμασταν μαζί τους, είτε μιλάμε για πραγματικούς ηθοποιούς, είτε πάλι για χαρακτήρες βγαλμένους από το πενάκι κάποιου σκιτσογράφου.

Όσο είσαι ανήλικος, αυτό δεν είναι κακό. Άλλωστε δεν έχεις γνωρίσει ακόμη τον κόσμο, δεν έχεις καμία απολύτως υποχρέωση (πλην των μαθημάτων σου), οπότε όλη σου η προσοχή είναι στραμμένη σε φανταστικούς ήρωες της μικρής ή μεγάλης οθόνης (ή των videogames). Όταν μεγαλώσεις ωστόσο και συνεχίσεις να φανατίζεσαι με τους υπέρ-ήρωες, αυτό είναι κακό.

Και αυτό το λέει ο Άλαν Μουρ (Alan Moore), ο Άγγλος συγγραφέας ο οποίος μεταξύ άλλων, έχει γράψει τα Watchmen και V for Vendetta (δεν είναι κανένας άγνωστος δηλαδή).

Πιστεύω ότι ο αντίκτυπος των υπέρ-ηρώων στην σύγχρονη κουλτούρα είναι τρομερά ντροπιαστικός και ανησυχητικός ~ Άλαν Μουρ

Η αλήθεια είναι ότι οι σημερινοί 30+, οι οποίοι μεγάλωσαν διαβάζοντας κόμικ με υπέρ-ήρωες, έχουν παραμείνει «ανήλικες» και συνεχίζουν να διαβάζουν, να παρακολουθούν ή ακόμη να φανατίζονται με τους αγαπημένους υπέρ-ήρωες των παιδικών τους χρόνων.

Αυτός είναι και ο λόγος που σήμερα οι ταινίες με τους υπέρ-ήρωες είναι τόσο κερδοφόρες, γιατί απλούστατα οι ενήλικες κάπου στην πορεία ξέχασαν να μεγαλώσουν και συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να τις βλέπουν με το ίδιο πάθος όπως όταν ήταν μικροί. Και να μην ξεχάσουμε και το ιδιαίτερο κόλλημα ορισμένων (για να μην πω πολλών) με τα anime/manga για να καταλάβεις τι «τρελαίνει» τους σημερινούς 30+ άνδρες.

Και μην με παρεξηγήσετε. Δεν λέω ότι το να παρακολουθείς ταινίες είναι ντροπιαστικό. Το να φανατίζεσαι με αυτές, να μιλάς συνεχώς για αυτές και τους ήρωες που αγαπάς, να υπερασπίζεσαι με πάθος τους αγαπημένους σου ήρωες κάθε φορά που διαβάζεις αρνητικά σχόλια, να κλαις από την χαρά σου κάθε φορά που μαθαίνεις κάποιο νέο σχετικά με το σύμπαν των υπέρ-ηρώων αλλά και να θεοποιείς κάθε συγγραφέα, σκιτσογράφο, σκηνοθέτη ή παραγωγό των ταινιών αυτών, είναι κομματάκι ντροπιαστικό.

Beta festival. Ένα μάτσο μαντραχαλάδες έχουν σαν ήρωα τους μια γυναίκα και κάνουν σαν να τους ανακοινώσαν ότι κέρδισαν το λόττο.

Η αλήθεια είναι ότι οι ταινίες αυτές (και οι χαρακτήρες γενικότερα), είναι δημιουργημένες έχοντας στο μυαλό τους τους ανήλικους. Οι ανήλικοι είναι αυτοί που πρέπει να φανατιστούν με αυτές. Το να φανατίζονται οι ενήλικες ωστόσο, είναι ένα σημάδι ότι η κοινωνία μας απλά κάπου έχει χάσει τον δρόμο της.

Πόσο γελοία δείχνουν όλα αυτά χωρίς την βοήθεια των ειδικών εφέ.

Και δεν είναι μόνο οι υπέρ-ήρωες που κάνουν τους μεγάλους να κλαίνε σαν παιδιά. Είναι και οι παιχνιδομηχανές και οι ήρωες των βιντεοπαιχνιδιών που έχουν και αυτοί την τιμητική τους από τους ενήλικες. Διαβάζω σε σχόλια άτομα που είναι στα 40 τους, να φανατίζονται με την αγαπημένη τους παιχνιδομηχανή, να σπαταλούν ατελείωτες ώρες για να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι σε σημείο που να ξεχνάνε την υπόλοιπη ζωή τους. Τα κάναμε αυτά όταν ήμασταν 15 χρονών, όχι 35 και 40+.

Όταν ούτε η γάτα σου δεν αντέχει να σε βλέπει να κάνεις σαν χαζό.

Και μην σκεφτείς ότι τα παραλέω. Ένας γνωστός μου δήλωνε άρρωστος για να πάρει άδεια από την δουλειά του, ώστε να έχει χρόνο να παίξει το αγαπημένο του παιχνίδι, μια γνωστή μου είχε φτάσει στο αμήν και σκέφτονταν να χωρίσει, επειδή ο σύζυγος της έπαιζε καθημερινά βιντεοπαιχνίδια στον Η/Υ του και σηκώνονταν μόνον όταν η φούσκα του ήταν έτοιμη να σκάσει, μόνο και μόνο για να πάει τουαλέτα και μετά να συνεχίσει με άνεση το παιχνίδι του, ενώ φίλος μου αρνούνταν κάθε έξοδο για καφέ/ποτό για εβδομάδες, όταν κυκλοφορούσε κάποιο βιντεοπαιχνίδι που περίμενε καιρό.

Όλα αυτά δεν είναι απλός μια ασχολία ή μια αγάπη που κρατάει από μικρή ηλικία και συνεχίζει μέχρι τα γηρατειά. Είναι ένα σημάδι ότι υπάρχει πρόβλημα σήμερα και κανείς δεν ενδιαφέρεται να βρει την λύση.

Τι τραγουδάν οι γυναίκες στους άνδρες τους που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στους ήρωες της Marvel από τι σε αυτές

Σχετικά με τους ενήλικες που έχασαν τον δρόμο τους, έχουν γραφτεί πολλά άρθρα. Μάλιστα αρκετοί αναφέρουν και το HalloWeen και κατά πόσο είναι πλέον μια γιορτή για παιδιά. Σύμφωνα με έρευνα, πάνω από το 70% των νέων ως 35 χρονών γιορτάζουν το Halloween σήμερα, σε σχέση με τις ίδιες ηλικίες 15 χρόνια πριν. Και μπορεί να μιλάμε για άλλη μια αμερικανιά, τα τελευταία χρόνια όμως έχει αρχίσει να γίνεται μόδα και στην πατρίδα μας.

Και παρότι δίνω μεγάλο φταίξιμο στην κοινωνία σήμερα, η οποία προσπαθεί να τραβήξει τους άνδρες μακριά από την ταυτότητα τους και να τους κάνει να φέρονται σαν παιδιά (μια πρόσφατη ταινία του Χόλιγουντ να δεις, θα καταλάβει αμέσως την προπαγάνδα. Επίσης, όταν τα βιβλία που απευθύνονται στα μικρά κορίτσια, τις δείχνει πόσο ψηλά μπορούν να στοχεύουν, ενώ στους ενήλικες τους προτείνουν χρωματιστά παιδικά βιβλία, ε, τότε κάτι περίεργο συμβαίνει), το πρόβλημα βρίσκεται και κάπου αλλού, βαθύτερα.

Αν έχεις διαβάσει παλιότερα άρθρα μου, θα έχεις δει ότι δίνω μεγάλη σημασία στις ανδρικές ορμόνες και συγκεκριμένα στην τεστοστερόνη.

Πιστεύω ότι τα χαμηλά επίπεδα αυτής της τόσο σημαντικής για τους άνδρες ορμόνη, φταίει που η σημερινή γενιά είναι τόσο συναισθηματική και ευαίσθητη, σε σημείο να μην μπορεί να διαχειριστή την πραγματική κοινωνία και να καταφεύγει σε υπέρ-ήρωες.

Δείτε πόσο πιο αρρενωπός δείχνει ο Jeremy Wade, ειδικά σε σχέση με τους φλώρους μπούληδες που κλαίνε για το trailer του Star Wars. Αυτή η σύγκριση έχει να κάνει και με το άρθρο που έγραψα για τα εξωτερικά χαρακτηριστικά σε έναν άνδρα και κατά πόσο σχετίζονται με τις πεποιθήσεις και την τεστοστερόνη του. Και επέλεξα τον συγκεκριμένο επίτηδες, γιατί είναι 60άρης που θεωρητικά η τεστοστερόνη του θα έπρεπε να είναι σε χαμηλότερα επίπεδα από τους φλώρους στο παραπάνω video.

Δεν λέω σε αυτό το άρθρο τι είναι σωστό και τι λάθος και πως πρέπει να φέρεται κάποιος ενήλικας, γιατί αυτό που θεωρώ εγώ σωστό, κάποιος θα το θεωρεί λάθος και το αντίθετο. Αυτό που θέλω να δείξω με αυτό το άρθρο είναι το πως η κοινωνία μας προσπαθεί να αλλάξει τους ρόλους των ανδρών με των γυναικών και πως πλέον φτάσαμε στο σημείο το να φανατίζεται ένας άνδρας με κάτι φανταστικό, να φέρεται σαν παιδί ή να κλαίει κάθε φορά που βλέπει κάποιον ήρωα του, να είναι αποδεκτό και φυσιολογικό.